De ene verrassing is de andere niet. Kijk maar eens naar deze reclamespot van Remia. Er wordt een barbecuesaus in gepromoot, en bij dat gegeven zie ik u al gapen. Maar je gaat bij deze weldra rechtop in je stoel zitten.

We zien Jan Kooijman op een filmset van een duidelijke actiefilm. Het is lunchtijd en hij loopt naar een stalletje met satéprikkertjes met wat vergeten groenten eraan of iets anders lichts. Onderwijl aanpappend met de mooie meisjes die ze hebben klaargemaakt. Dat duurt maar heel eventjes, want hij wordt ruw weggerukt uit die comfort zone.

“What the hell are you doing, son? (Waar ben je mee bezig, knul)", wordt hij meegesleurd door niemand minder dan Rambo zelf: Sylvester Stallone. Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Geweldig. Het satéprikkertje wordt Jan uit de handen gerukt terwijl hem wordt toegevoegd: “You can’t win a war with this. (Hier winnen we de oorlog niet mee).” En om te bewijzen dat hij gelijk heeft gooit Stallone de prikker naar een uit de coulissen opdoemende vijand. Het ding treft hem precies daar waar je een hart vermoedt, maar valt zonder zelfs maar een schrammetje achter te laten op de vruchteloze bodem. Je hebt er niks aan. Het wekt echter wel de woede van de vijand, want de tegenzet bestaat uit een aanval met een levensgrote raketwerper.

Vervolgens is het één en al actie. Schieten en knallen volop. Sylvester en Jan worden een helicopter in getakeld terwijl ze van alle kanten onder vuur liggen. Stallone vuurt driftig terug, naar alle kanten, maar Jantje Kooijman probeert alleen maar strompelend Stallone bij te houden. Ondanks alle actie is er gelegenheid voor nog wat uitleg van de oude actieheld in de richting van groentje Kooijman. Zegt hij hangend aan de helicopter: “If you want to fight like a tiger, don’t eat like a rabbit.” (Wil je vechten als een tijger, ga dan niet eten als een konijntje, of nog vrijer vertaald: neem geen rietje, want dan ben je een mietje)."

En het eindigt met een shot van dit keer een correcte lunch: grote lappen vlees en heel veel Remia barbecuesaus: “If you want to act like a man, eat like a man (Een man is pas stoer, met het juiste voer)."

Ik kan hem zo tien keer achter elkaar zien, deze commercial. Van mij mag Jan Kooijman internationaal doorbreken ook. Als er iemand op het idee zou komen om de oude actieheld anderhalf uur lang aan Jan Kooijman te koppelen voor een fijne actiefilm met hen als vader en zoon, dan wil ik hier alvast wel twee kaartjes bestellen. Wat? Ik ga zelfs die saus es proberen.

Naar deze reclamespot over de Stampotweken van Lidl kan ik heel vaak kijken. En dat is een kwaliteit die tegenwoordig welhaast verplicht is, want je wordt rustig ieder reclameblok opnieuw met dezelfde spots gebombardeerd. Wie dat toch bedenkt? Maar goed, deze is erg goed te doen. Maar waar zit hem dat nu in.

Je hoort wel spreken over de ‘kracht van de herhaling’, nou dan is deze spot een goed voorbeeld. Ik tel in 30 seconden tussen de twee jeugdige vriendinnetjes drie keer de vraag: 'Wat eten jullie vanavond?' En negen keer het antwoord: 'Stamppot.'

Aan het eind van deze reeks zijn we allang op het punt waarop duidelijk is dat we hier van doen hebben met een behoorlijk hardnekkig eetpatroon. Waardoor we leren: er zijn meer stamppotten dan je denkt. Maar dit is niet wat ik zo leuk vind om te zien.

Het zit hem in het feit dat de twee kleine actricetjes steeds uit hun rol vallen. Het is net of steeds als dat gebeurt, er besloten is dat net eventjes mee te pikken in de montage, in plaats van precies op tijd te snijden in het beeld. Omdat dat zonde zou zijn. We krijgen nu een paar keer een soort kijkje achter de schermen dat mij erg bevalt. Je ziet dat de meiden het erg naar hun zin hebben bij de opnames. Leuk toch?Je gaat daardoor iedere volgende keer goed opletten of je nog meer bloopers ziet, al is bloopers in dit geval een wat te groot woord.

Ik zie drie momenten waarop zich voordoet wat ik hierboven beschrijf. Door precies op die momenten het filmpje stil te zetten en dat beeld vast te leggen, kan ik precies tonen wat ik bedoel. Waaruit maar weer eens blijkt: een goed plaatje zegt meer dan duizend woorden kunnen.

Kijk:

Wanneer u met mij eens bent, dat het tamelijk stompzinnig is om te denken dat het kans van slagen heeft om iemand eerst belachelijk te maken,om hem dan iets te verkopen, dan heb ik nu helemaal een mooie. New York Pizza verleidt ons aan de hand van complete hufters tot het eten van hun product.

Misschien was de gedachte: laten we de spot zo smakeloos mogelijk maken, dan kan de pizza alleen maar meevallen. Ik denk niet dat je beunhazerij veel verder kunt voeren.

Wat gebeurt er? Niks bijzonders zo lijkt het: een pizzakoerier komt zijn bestelling afleveren en loopt weer weg. Maar we zien nog net dat hij uitglijdt en vervolgens horen we vanuit de eetkamer zijn hulpgeroep. Het echtpaar dat intussen de tanden al in de pizza heeft gezet, hoort dat wel degelijk, maar reageert daarop alleen maar door de openstaande terrasdeur dicht te doen, zodat beiden van de herrie van buiten geen last meer zullen hebben. “Dank je, schat”, zegt dan die trut, en ze kan ongestoord verder eten.

Het is haast moord, waarmee ons hier een pizzaatje wordt verkocht; als we aannemen dat de koerier het zonder hulp niet overleeft. Maar dan moet de uitglijer het gevolg zijn van een valstrik. Een strafbaar feit is het zeker. Want het Wetboek van Strafrecht zegt in artikel 450: “Hij die, getuige van het ogenblikkelijk levensgevaar waarin een ander verkeert, nalaat deze die hulp te verlenen of te verschaffen die hij hem, zonder gevaar voor zichzelf of anderen redelijkerwijs te kunnen duchten, verlenen of verschaffen kan, wordt, indien de dood van de hulpbehoevende volgt, gestraft met hechtenis van ten hoogste drie maanden of geldboete van de tweede categorie.”

Dat dichttrekken van die deur maakt de pizzaatjes dan maximaal € 8100,- duurder of komt het echtpaar op drie maanden water en brood te staan. En die hufters dat zijn wij, hè, wij potentiële New-York-Pizza-eters. Lekker dan.

Foute herhalingsoefening
Tenzij New York Pizza op een beroerd imago uit is, vermoed ik dat men hier alleen maar de-grap-van-de-vorige-spot in een nieuw jasje heeft willen steken. Maar daarbij is jammerlijk geblunderd. De eerder spot toont een crashdummy in de rol van pizzakoerier die met zijn brommer vol op het stootblok knalt. Vervolgens hebben de testofficials alleen maar oog voor het wel en wee van de vervoerde pizza. Ook hier geen aandacht voor de koerier. Cruciale verschil: het is hier een pop.

Er heeft vast een ‘professional’ gezegd: “Maakt niks uit of het een pop is of niet. Het is dezelfde grap.” Dank je schat, weer een reclamebudget verspild.

Hoe oud zal het ventje zijn? Zes? Misschien nog niet eens. Hij heeft een hoofdrol in deze Seatreclame. Een hoofdrol en toch maar één woord tekst. Maar hij vertelt een heel verhaal van hoop en teleurstelling, waartussen hij een paar keer wordt heen en weer geslingerd.

Dat is één reden waarom dit in mijn ogen een prachtcommercial is. Maar er is meer.

De hoofdrolspeler vind het getoonde product volkomen kut. Wat dacht u daar van? Goed idee, voor in een commercial? Niet voor de hand liggend; dat op zijn minst, niet waar? ‘Professionals’ genoeg die niet uit de box van ‘houd het positief’ durven denken. En dus niet het vermogen hebben om te bevatten dat een teleurstellend product juist vanwege die teleurstelling het aanschaffen waard kan zijn. Terwijl ze heus wel weten dat alleen buiten de box denken de kans op nieuwe inzichten vergroot. Doordat de makers van deze commercial wel kans hebben gezien met het te verkopen product de agressie van de hoofdrolspeler te wekken, komen ze met een onderscheidend filmpje uit de bus.

Een derde kracht van deze spot is dat er na afloop niemand verwijten kunnen worden gemaakt. Het is slim dat het moeders is die zoonlief een ijsje belooft, want als vader dat had gedaan, zou je kwade opzet kunnen vermoeden. Omdat we kunnen aannemen dat hij al wel weet hoe lang het wachten zal duren. Moeder kan zich van geen kwaad bewust zijn. Ook is het zo dat het ventje uiteindelijk toch zijn ijsje krijgt, het is goed dat we dat toch nog even te zien krijgen. Zelfs het ventje, dat toch tekeer gaat tegen een auto, kan niet als een vandalist in de dop worden gezien. Want hij kiest precies de plek waar je bij een auto gerust tegen aan kunt schoppen.

En mocht je het product al willen verwijten dat het wel erg lang duurt voor het kereltje zijn ijsje krijgt, tegelijkertijd weten we dat juist die kwaliteit zoveel goede kanten heeft. Denk u maar aan het milieu of aan de portemonnaie van ons consumenten. Of zelfs aan de bestrijding van obesitas, of is ijs geen dikmaker?

Helemaal goed dus. Hulde voor de makers.