Wat eten jullie?

Naar deze reclamespot over de Stampotweken van Lidl kan ik heel vaak kijken. En dat is een kwaliteit die tegenwoordig welhaast verplicht is, want je wordt rustig ieder reclameblok opnieuw met dezelfde spots gebombardeerd. Wie dat toch bedenkt? Maar goed, deze is erg goed te doen. Maar waar zit hem dat nu in.

Je hoort wel spreken over de ‘kracht van de herhaling’, nou dan is deze spot een goed voorbeeld. Ik tel in 30 seconden tussen de twee jeugdige vriendinnetjes drie keer de vraag: 'Wat eten jullie vanavond?' En negen keer het antwoord: 'Stamppot.'

Aan het eind van deze reeks zijn we allang op het punt waarop duidelijk is dat we hier van doen hebben met een behoorlijk hardnekkig eetpatroon. Waardoor we leren: er zijn meer stamppotten dan je denkt. Maar dit is niet wat ik zo leuk vind om te zien.

Het zit hem in het feit dat de twee kleine actricetjes steeds uit hun rol vallen. Het is net of steeds als dat gebeurt, er besloten is dat net eventjes mee te pikken in de montage, in plaats van precies op tijd te snijden in het beeld. Omdat dat zonde zou zijn. We krijgen nu een paar keer een soort kijkje achter de schermen dat mij erg bevalt. Je ziet dat de meiden het erg naar hun zin hebben bij de opnames. Leuk toch?Je gaat daardoor iedere volgende keer goed opletten of je nog meer bloopers ziet, al is bloopers in dit geval een wat te groot woord.

Ik zie drie momenten waarop zich voordoet wat ik hierboven beschrijf. Door precies op die momenten het filmpje stil te zetten en dat beeld vast te leggen, kan ik precies tonen wat ik bedoel. Waaruit maar weer eens blijkt: een goed plaatje zegt meer dan duizend woorden kunnen.

Kijk:

‘Alweer?!’ zegt het vragende meisje hier. Ze moet bijna lachen, zie je? Het is misschien al de veertigste keer dat ze verbaasd moet doen. Genoeg voor eenieder om de slappe lach te krijgen, laat staan voor giechelmeisjes.

En hier dan:

Er komt nu zogenaamd onverwacht een bal op hen af. Is ook niet de eerste keer. Je ziet dat beide meiden de bal al zien aankomen. De kleine collega op de achtergrond ook, trouwens. Het geeft het geheel een huis-filmpje-randje, vind ik. Mooi dat dat randje is blijven zitten.

Tot slot zien we dit:

Aan het eind mag dan eindelijk de lach onbekommerd doorbreken. Laat maar gaan, heeft de regisseur gezegd, we plakken er wel een stamppotbord overheen. Toch zien we net nog even bovenstaand beeld.

Een top filmpje, wat mij betreft. Echt wel. Hulde voor de makers van ETCETERA. En de actrices, niet te vergeten.