Op een voetstuk of een trap na?

Musicals zijn erg in tegenwoordig. Maar mij kunnen ze niet bekoren. Vooral niet als ze het leven van een overleden zanger of zangeres behandelen.

Ik geloof direct dat Joop van den Ende de beste bedoelingen heeft als hij besluit om een musical te maken over André Hazes. Hij wil daarmee de veel te vroeg overleden volkszanger alleen maar eren, natuurlijk. Maar in mijn ogen draait het in de regel uit op een belediging in plaats van een eerbetoon.

Het punt is dat nooit de originele zangpartijen van de overledene worden gebruikt. Er wordt een andere zanger ingezet om die te brengen, vaak zelfs een gelegenheidszanger, een acteur die het zingen er maar zo’n beetje bij doet. Hoe mooi ook het resultaat, dat is natuurlijk een blunder van formaat in een project dat de overledene zoveel mogelijk moet doen herleven. Een flater die onnodig is. Wat er nog leeft van de overledene zijn nu juist die zangpartijen. Perfect vastgelegd, om te gebruiken in situaties waarin een live performance er helaas niet (meer) in zit. Doe dat dan ook.

Het is toch schandalig om in een musical of een film over André Hazes, of Edith Piaf, of Johnny Jordaan, de essentie weg te laten? Om heel die schitterende nalatenschap te negeren? Het originele stemgeluid zou moeten klinken en niks anders. Nog handiger ook, bij het zoeken naar acteurs. Ze hoeven niet te kunnen zingen. Alleen acteren en playbacken. Wat hetzelfde is.

Ere wie ere toekomt.