Met dank aan het duo Leo & Cor

Soms brengt een televisieprogramma je iets waar je jaren plezier van hebt, terwijl het maar heel indirect wat met dat bewuste televisieprogramma zelf te maken heeft. Had ik met ‘Blik op de Weg’, alhoewel het ook de schuld is van Cor Bakker, u weet wel de pianist van Paul de Leeuw.

Best aardig zo vond ik het altijd, om naar Blik op de Weg te kijken. Je blijft er niet voor thuis, zeiden we vroeger, toen je alleen nog op het uitzendmoment zelf een tv-programma kon zien, maar als je eenmaal kijkt, blijf je hangen. En dan kijk je een volgende aflevering nog gemakkelijker. En intussen heeft dat mij wel het inzicht opgeleverd dat Blik op de Weg gerust de Rolls Royce van de snelwegprogramma’s genoemd kan worden, de primus interparis, de eerste onder zijns gelijken of zegt u maar hoe u het hebben wilt. Kijk maar eens naar de meer recent opgenomen afleveringen waarin Leo de Haas, de bedenker en de presentator vanaf het begin, ontbreekt en u weet genoeg. Waarbij ik dan nog zwijg over de talloze slappe aftreksels die, ook vanuit het buitenland, over ons worden uitgestort. Meestal door de wat goedkopere commerciële zenders. Zonder Leo de Haas ontdek je pas: hier hoort Leo thuis en niemand anders.

Maar ik dwaal af, want het gaat mij om wat anders: de muziek die Leo in de achtergrond stopte. Het hoort één op één bij Blik op de Weg. Maar het is toch achtergrond, dus je let er maar met een half oor op, of zo. Hoe werkt dat? Je zit een gerecht te eten, niet de afzonderlijke ingrediënten, zoiets. Je slaat geen acht op de details, het is ook niet bedoeld dat je acht gaat slaan op de details, maar laat maar eens een cruciaal onderdeeltje weg, dan piep je wel anders. Nogmaals, probeer een Blik op de Weg nieuwe stijl, zonder Leo en ook zonder de IJslandse band in de achtergrond en er is niks van over.

Hoeveel IJslandse bands kent u?
Dat Leo een IJslandse band voor de muziek liet zorgen, weet ik trouwens van Cor Bakker. Die had ook een tijdje, het is misschien al wel 15 jaar geleden, een eigen tv-programma waarnaar het best genoeglijk kijken was, al zou je er niet over naar huis schrijven. Maar ik doel hier vooral op de aflevering waarin hij een bezoekje ging brengen aan de band van Blik op de Weg. Die aflevering heeft mijn leven veranderd. Want sindsdien luister ik regelmatig naar de muziek van Mezzoforte, want zo heet die IJslandse-Blik-op-de-Weg-band. (Band is hier ‘bend’, natuurlijk hè, het gaat nou effe niet om auto’s). Urenlang kun je via Spotify genieten van het werk van deze virtuoze muziekmakers. En dan komen ook vanzelf de stukken voorbij die we kennen van Blik op de Weg: Expressway of Playing for Time.

Sinds Cor zie ik natuurlijk ook in de aftiteling van goeie Blikken op de Weg Mezzoforte voorbijkomen, maar toch was Cor nodig om dat kwartje bij mij te doen vallen. Plus het genie van Leo de Haas, die al die tijd al wist wat een warme muziek er uit IJsland kan komen. Ik weet niet of beide heren al geridderd zijn, maar in mijn ogen verdienen ze het ruimschoots. Of een standbeeld, samen, voor dat mediagebouw met al die kleurtjes. En dan een knopje erbij waarmee Mezzoforte te horen is.